Politieagenten met actievere anterieure prefontale cortex ontwikkelen minder stressklachten na een traumatische gebeurtenis. Dat blijkt uit hersenonderzoek van het Donders Instituut en het Behavioural Science Institute in samenwerking met de Politieacademie. Het onderzoek werd onlangs gepubliceerd in het academische tijdschrift Nature Human Behaviour.

De hersenonderzoekers toonden aan dat de mate van posttraumatische stress samenhangt met de activiteit in de anterieure prefrontale cortex, het gebied voorin de hersenen. Dit bleek uit onderzoek onder 340 Nederlandse politieagenten in opleiding. Politieagenten met een betere controle over hun automatische emotionele gedrag, waren weerbaarder tegen stressgerelateerde klachten.

Boze en blije gezichten
Om de controle over hun automatische emotionele gedrag te bepalen, pasten de onderzoekers een ‘approach avoidance taak’ toe op de politieagenten. Tijdens deze taak werden op een computer afbeeldingen van boze en blije gezichten getoond. Met behulp van een joystick konden ze de boze en blije gezichten wegduwen of aanhalen.

Om de activiteit in de anterieure prefontale cortex te meten tijdens het uitvoeren van de taak, lagen de politieagenten in een MRI-scanner. Ook vroegen de onderzoekers aan hen of ze last hadden van klachten die konden wijzen op posttraumatische stress.

Volgens Rolf Kleber, emeritus hoogleraar psychotraumatologie aan Universiteit Utrecht, moeten we voorzichtig zijn met de term posttraumatische stress. ‘’In vergelijking met het aantal mensen dat een traumatische gebeurtenis meemaakt, ontwikkelen maar weinig mensen een posttraumatische stressstoornis’’, aldus Kleber. De politieagenten zijn onderzocht op stressklachten, niet specifiek op posttraumatische stressklachten. Ook zou hij meer meten dan alleen stressklachten, zoals symptomen van een burn-out of depressie.

Longitudinale studie
De politieagenten maakten de taak twee keer. De eerste keer aan het begin van hun opleiding en de tweede keer na 16 maanden, omdat de meeste politieagenten in de tussenliggende periode voor het eerst een traumatische ervaring hebben. Dat maakt de resultaten van een longitudinale studie extra waardevol. De politieagenten zijn hierdoor namelijk zowel voor als na de traumatische gebeurtenis getest.

Kleber vindt het een indrukwekkend onderzoek, maar plaatst er wel een kleine kanttekening bij: ‘’Het gaat om een experimenteel onderzoek in een laboratorium. In hoeverre kunnen de onderzoeksresultaten worden toegepast in de dagelijkse praktijk? Politieagenten die stressgevoelig zijn, vallen al op voorhand af tijdens de screening.’’

Op de vraag of hersenactiviteit uitwijst hoe weerbaar iemand is tegen stress, heeft deze studie een antwoord gegeven. Nog onbekend is of er methoden zijn om iemands weerbaarheid tegen stress te vergroten. Kleber: ‘’Weerbaarheid is zeker te trainen, maar het blijft dramatisch wat deze mensen meemaken.’’