Volgens de verhalen redde kunstenaresse Ru Paré (1896-1972) tijdens de Tweede Wereldoorlog de levens van 52 Joodse kinderen. Veel is er nog niet over haar bekend. Prof. Dr. Wim Willems en Anne van Mourik van de Universiteit Leiden zijn op zoek naar het verhaal achter deze verzetsheldin. Een uitdagend onderzoek, want Paré sprak zelf liever niet over haar verzetsdaden. “In het begin typ ik een gevonden naam maar gewoon in op Google, soms kom je via via nog op iets zinnigs uit.”

Ru Paré, wie was dat eigenlijk?
Willems: “Voor de Tweede Wereldoorlog was Ru Paré, geboren als Henrica Maria Paré, een van de bekendere kunstenaressen van Den Haag. Toen de oorlog uitbrak zette ze haar schilderspullen opzij en legde haar ziel en zaligheid in het helpen van kinderen en gezinnen. Naar zeggen heeft ze de levens van 52 Joodse kinderen gered. Dit getal is steeds overgenomen, maar nooit bevestigd. Momenteel hebben wij 39 van die kinderen gevonden. We hopen de anderen ook te vinden.”

Waarom kennen wij deze heldin nog niet?
Van Mourik: “Het grappige is dat ze zichzelf niet als heldin zag. De aandacht die ze vanwege haar verzetsdaden kreeg, vond ze allemaal maar spannend. Ze sprak er liever niet over. Ze zag zichzelf denk ik, naast schilderes, vooral als een soort grootmoeder. Het allerbelangrijkste vond ze namelijk – ook na de oorlog – dat alle kinderen veilig en gezond waren.”
Willems: “Zo ging dat ook in die tijd. Er is weinig bekend over verzetsvrouwen, voor een deel omdat zij het zelf zo hebben gebagatelliseerd, zo van: wat wij deden was niets bijzonders. Maar ondertussen redden ze mensenlevens en verrichtten ze diensten waarzonder het verzet niet had gekund. Daarnaast heeft de aandacht lang gelegen bij de mannelijke verzetshelden. We kennen bijvoorbeeld allemaal de Soldaat van Oranje, de ultieme verzetsheld. Die focus op mannen lijkt de laatste jaren te verschuiven.”

De Tweede Wereldoorlog eindigde al ruim zeventig jaar geleden. Zit Nederland eigenlijk nog wel te wachten op nieuwe oorlogsverhalen?
Van Mourik: “Ik heb het idee dat Nederlanders altijd geïnteresseerd zullen blijven in ‘De Oorlog’. Het lijkt ook alsof we de wereld niet snappen zonder die aan de Tweede Wereldoorlog te koppelen. Neem de situatie in Syrië, of hier met de vluchtelingen: verschillende keren is in de media de vergelijking met ‘onze’ oorlog al gemaakt.”
Willems: “Naast dat mensen er misschien wel of niet op zitten te wachten, is het belangrijk dat er – nu of over vijftig jaar – de mogelijkheid is om op te zoeken hoe het nu eigenlijk zat met de verzetsvrouwen. Je maakt met een boek iemand deel van de geschiedenis. Het is daarom is een prachtig monument.”